Ustawodawca podejmował w ostatnich latach liczne starania w celu zapewnienia trwałości zatrudnienia pracowników w Polsce. Starano się m. in. ograniczyć zastosowanie umów o pracę na czas określony.
Kryteria dla umowy na czas określony
Próbowano dokonać tego poprzez ustalenie maksymalnych okresów czasu na jaki może zostać zawarta umowa na czas określony. Okres taki nie może obecnie przekraczać 33 miesięcy. Do okresu tego wliczany jest czas pracy ze wszystkich umów na czas określony zawartych między stronami, nawet jeśli miały miejsce przerwy w zatrudnieniu między poszczególnymi umowami.
Przepisy wprowadziły również limit liczbowy odnośnie umów na czas określony – takich umów może być maksymalnie 3.
W celu uniknięcia obchodzenia limitu 3 umów, w myśl kodeksu pracy za nową umowę traktuję się również zawarcie aneksu do umowy pierwotnej polegającego na przedłużeniu okresu jej wykonywania.
Co w przypadku przekroczenia tych limitów?
Przekroczenie powyższych limitów skutkować będzie przejściem z mocy ustawy na umowę na czas nieokreślony. Nastąpi to od pierwszego dnia po upływie okresu 33 miesięcy lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony.
Kiedy nie stosuje się tego przepisu?
Limitów odnośnie umowy o pracę na czas określony nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:
1) w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
3) w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
4) w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie
– jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
I jeszcze…
Ustawodawca wyrównał ponadto okresy wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony i określony. To rozwiązanie było pójściem na rękę również pracodawcom dając im większe możliwości kreowania polityki kadrowej w firmach.